POREKLO SANĐOVEZEA

Čuvena sorta grožđa sanđoveze (Sangiovese), od koje nastaju neka od najznačajnijih italijanskih i svetskih vina, u svom imenu ima nagoveštaj duboke drevnosti, mitskih i biblijskih vremena. Njegovo ime je izvedeno iz latinskog “sanguis Jovis”, što može da se prevede i kao “krv Jupitera” (Iovis), ali i kao “krv Jova” (biblijskog). Već samo ime je vekovima upućivalo na to da je sorta bila poznata i izuzetno važna još u doba Starog Rima.

Mali problem u vezi sa tom teorijom je bio što prvi pisani pomen sanđovezea ne datira iz antičkih vremena, već “tek” iz 1590. Godine 2004. genetičari su utvrdili da je sanđoveze nastao ukrštanjem sorti ćiljeđolo ( Ciliegiolo) i kalabreze montenuovo (Calabrese Montenuovo), među kojima je ova prva izvorno toskanska, a ova druga poreklom iz Kalabrije, kao što joj ime kaže. Vodeći svetski stručnjak za genetiku grožđa Žoze Vijamoz smatra da je do tog (spontanog) ukrštanja i došlo tek početkom 16. veka.

Što se roditelja sanđovezea tiče, Vijamoz je uspeo da pronađe samo šest čokota sorte kalabreze montenuovo, u jednom vinogradu u blizini Napulja, ali ćiljeđolo će se izgleda vratiti na toskansku vinsku scenu, jer je u Marema Toskani (Groseto) u poslednjih 20 godina ovom sortom zasađeno skoro 230 ha vinograda.

To međutim ne znači da u budućnosti treba očekivati vina koja će moći da pariraju sanđovezeu i njegovim velikim vinima (Chianti, Brunello, Nobile itd.), jer do njih je sanđoveze prošao ogroman put, na kojem se razgranao u desetine lokalnih klonova, učestvujući i u stvaranju novih sorti (kao što je sicilijanski Nerello Mascalese npr.). Sanđoveze je od ćiljeđola nasledio onu toliko upečatljivu aromu trešanja (Ciliegiolo i znači “trešnjica”) pa je to od ćiljeđola možda i dovoljno, kao i od svakog dobrog roditelja – da mu je dete bolje od njega samog.